21:23 - Pekmezdeki bilinmeyen gizli tehlike! Bu şekilde tüketmek büyük problem kanser yapıyor!
20:43 - Kaliteli vede Sağlıklı Bir Yaşam İçin Sizlere Yedi Altın Kural
20:40 - Zihinsel olarak Ruhsal Sağlığımızı Korumak
20:38 - Kalp Sağlığımızı Koruyan Gıdalar ve Özellikleri
20:31 - Karın bölgesi yağı nasıl kaybedilir? Yağ Yakma Yöntemleri!
20:29 - Gıda Besin Zehirlenmesinin Belirtileri Bakın Nelerdir? Gıda Zehirlenmesinde Neler Uygulanmalı
20:25 - Boğaz Yanmasına Neler Neden Olur? Nasıl İyileşir Geçer?
20:03 - Akne Nedir vede Neden Olur? Evde Oluşacak 5 Doğal Akne Maskesi
20:01 - Kalp Sağlığınızı Koruyan Bazı Önemli Öneriler
19:14 - Taze ve Parlak Bir Cilt İçin En İyi Üç Limon Maskesi Tarifi
O geceyi hiç unutamam. Gelinliğimi çıkarmış, yatağın kenarına oturmuştum. Kalbim deli gibi atıyordu. Muhtar az bekle demişti, ben de sessizce başımı eğip “tamam” demiştim. Odada bir tek kandilin ışığı vardı. Sonra kapı hafifçe aralandı. Sandım ki muhtar geldi… ama değildi.
İlk karısı, Zeynep Hanım girdi içeri.
Bir an nefesim kesildi. Gözleriyle etrafı süzdü, sonra bana baktı. O bakışta ne kıskançlık vardı, ne de öfke… sadece yorgunluk. Yılların ağırlığı gibiydi üzerinde.
Elinde bir tespih tutuyordu, parmakları titriyordu.
“Şerife,” dedi yavaşça, “Biliyorum bu gece senin gecen, ama konuşmadan edemeyeceğim.”
O an ne diyeceğimi bilemedim. Başımı önüne eğdim, sadece dinledim.
“Ben muhtarı çok sevdim,” dedi. “Gençliğimi ona verdim, elimde avucumda hiçbir şey yokken onunla evlendim. Onunla birlikte aç da kaldım, zengin de oldum. Ama yıllar geçtikçe bir şeyler değişti. Gözleri artık bana değil, sana bakmaya başladı.”
İçimden bir ürperti geçti. Ne diyebilirdim ki? Ben de bu evliliğe isteyerek girmemiştim tam anlamıyla. Annemin, “kızım hiç değilse rahat edersin” sözleri kulaklarımda çınladı.
Zeynep Hanım bir adım daha yaklaştı.
“Gidecek yerim yok,” dedi. “Bu köyde herkes beni onun karısı bilir. Şimdi sen geldin, gençsin, güzelsin… Kader buymuş demekten başka elimden ne gelir ki? Ama bil istedim, ben bu evde nefretle değil, sabırla kalacağım. Sana da kötü bir gözle bakmam. Sadece… beni anla.”
O an boğazım düğümlendi. “Ben seni incitmek istemedim,” diyebildim zorla.
“Biliyorum kızım,” dedi. “Kader bazen insanın önüne yol koyar, o da yürümek zorunda kalır.”
Sonra sustuk. Kandilin ışığı ikimizin gölgesini duvara vuruyordu. O gölgelerde ben gençliğimi, onda da yılların emeğini gördüm.
Kapıya yöneldi, çıkmadan önce bir kez daha bana baktı.
“Allah yardımcın olsun Şerife. İyi kızsın sen, bunu anladım.” dedi ve gitti.
Kapı kapandığında içimde garip bir sessizlik kaldı. Gelin odasında yalnızdım, ama sanki bir ömürlük yük kalmıştı üstüme. O an anladım ki, bazen evlilik bir mutluluk değil, iki kadının sessizce paylaştığı bir kaderdi.